Bathhat, het muzikale project van Alex Pascalidis, blijven we graag op de voet volgen. We bespreken graag de singles en voor de ep The Closest We Got To Nothing kwamen er ook alleen maar lovende woorden uit ons toetsenbord. Er wordt de laatste tijd duchtig teruggegrepen naar het synthpopgenre. In ons eigen Vlaamse land heeft zelfs Mauro Pawlowski die muziekstijl uit de jaren tachtig omarmd. Castlebeat en Wings Of Desire zijn ook twee bands die de synthpop weer op de muzikale kaart zetten om er maar twee op te noemen en bathhat springt terecht mee op de kar. Voor ons kan er niet genoeg dansbare newwave zijn.
Vooreerst de tekst; daar begrijpen we dus echt geen hol van. Geen idéé wat Pascalidis bedoelt, maar daar gaan we ons uiteraard echt geen zorgen om maken. De muziek is echt de max met een vette newwave-beat die de synthesizers ondersteunt. De song neigt zelfs een klein beetje naar het genre van de gothic en we kunnen ons zo inbeelden dat de schijf tussen toppers in het genre door een dj wordt opgelegd in een kelder waar een hoop zwartjassen met zwaaiende armen staat te dansen. In het clipje laat Pascalidis ons zelfs zien hoe we op het nummer kunnen bewegen, maar dan wel in een opvallend gemoedelijke setting. Het herhalende karakter van de synths zit er goed in verweven en na drie minuten durven we concluderen dat bathhat een knappe song in elkaar heeft gestoken. We hopen op meer van dat!
Nog steeds geen nieuws over een toekomstig, spiksplinternieuw album, maar we blijven de band graag in het oog houden.
Beluister de singles van de week op onze Spotify.
Bathhat,Now That We’re Here
